WALANG MASABE NGAYONG BUWAN NG SITYEMBRE!

“I write to empty my mind and to fill my heart.” ~ Paulo Coelho

Sobrang sang ayon at naka-relate kame sa tinurang ‘yan ni pareng Paulo, kumbaga “He nine inch nail it!”.  Totoo na kapag nai-release mo na ang mga nais mong sabihin ansarap sa pakiramdam ang gaan sa loob, para kang nakawala sa bulid at gapos ng mga sandamakmak na daldalang nagbabatikos sa isa’t-isa sa iyong isipan.

Subalit minsan sumasapit ang punto na wala talaga tayong masabi, walang maisulat para bang may naka-block. Eto ba ‘yung writer’s block? Lahat nakakaranas nito kahit hindi manunulat, kung minsan nga kahit magbuklat ka pa ng aklat sa pagbabakasakali na meron kang maaangkat mula roon ay para bang wala talagang pumapasok sa iyong utak. Nasobrahan ba sa pagka-empty o wala lang masabi?

Pero hindi about sa writer’s block condition ang sulatin na ito o sa pag-empty ng mind, sadyang wala lang talaga kameng maisulat o mapagusapan ngayong buwan ng Setyembre. Masyado naman na kasing gasgas kung tatalakayin pa natin o hihimayin ang mga conspiracies na bumabalot nung Martial Law na dineklara nung September 21, 1972. Let’s move on eka nga, dalamhati nga ni Billie Joe “Wake me up when September ends” pero pilit itong pinapaalala ng Earth-Wind & Fire in a dance-y-groovy tunes “Do you remember the 21^st night of September?”

Ang hipster naman kung tungkol sa pork barrel. Ang gulo kung tungkol sa gera na nangyayari ngayon sa Zamboanga. Mooncake festival kaya? Hindi uubra, dehins pa nga namin natitikman ‘yun…

Wala talaga, nakailang tasang kape na, amoy sa singit at kilikili wala pa din masabi kundi “wow solve, solid! Paumbong na pinakurat!”. Hindi mapakali, alumpihit sa upuan, uneasy ang pakiramdam. Bakit ganto? Kung ano-ano na tuloy nasasabi sayo.

Eto siguro ang reverse ng quote ni Paolo Coelho, “When you write with empty mind, it troubles your heart.”, ambigat sa dibdib e. Nakakabanaag. Nakakabagabag.

Kaya siguro ititigil na namin ang kabuangang ito, sumasakit lang ang aming ulo, bawi na lang sa mga susunod na linggo at baka sakaling may matanto. Tatambay na lang muna kame sa kanto doon sa may bahay na bato kila mang Berto.

Pero eto biglaan lang. On the spot joke. Bigla lang naming naisip dahil sa mga words na Tambay, Kanto na ka-rhyme ng Trabaho, at Puso na tagalong ng Heart. Please pabigyan at tawanan mo na, may maisulat lang talaga.

Nanay: Alfredo! Walangya kang bata ka, panay ang twerking mo dyan maghanap ka ng trabaho ngayon din!!!

Alfredo: Nay ang trabaho parang pag-ibig, hindi ‘yan hinahanap bagkus kusa itong darating nang hindi mo inaasahan.

Nanay: Ay punyetang bata to napakapeste mong hinayupak talipandas ka!

Pwede na din di ba? Hindi na masama. May maisulat lang. Hindi ka man natawa, nagalak naman ang aming puso sa pagkaka-release ng pambihirang joke na ‘yan sa aming mura at sariwang kaisipan ;)

Pano hanggang dito na lang muna ‘to, next issue ule. Nyt